زاغی

تد هیوز دو ـ سه سالی بعد از ترومای خودكشی همسرش سیلویا پلات، به پیشنهاد دوست نقاش و طراح نامدارش، لئونارد باسكین شروع به نگارش اشعاری درباره كلاغ‌ها می‌كند كه به تدریج مبنایی می‌شود برای شكل‌گیری مجموعه شعرهای زاغی. طرز کار آنها به این ترتیب بوده است که یا هیوز شعری می‌نویسد برای طرحی که باسکین کشیده یا باسکین بر مبنای شعری از هیوز طرحی می‌کشیده است. نوشتن دربارۀ حیوانات در تمام زندگی هیوز ادامه داشت و ریشه‌های علاقه‌اش به آنها برمی‌گردد به دوران کودکی که برادر بزرگ‌ترش به او ماهی‌گیری و شکار و دام‌گذاری و در نهایت آشنایی عمیق با جهان جانوران را می‌آموزد، به طوری که برای هیوز جهان جانوران همیشه به موازات جهان انسان‌ها قرار داشته و مسائل جانوران صرفاً شکل دیگری از یا استعاره‌ای برای مسائل انسان‌ها بوده است. هیوز البته پیرنگی کلی برای این مجموعه اشعار در نظر گرفته بود. کلاغ او قرار است قهرمانی باشد در یک قصه و به تعبیر دیگر حماسۀ عامیانه که بر محور شخصیتی تخس/ زبل می‌چرخد و البته نظایر فراوانی در قصه‌ها و اسطوره‌های همۀ ملت‌ها دارد. انتخاب نام این مجموعه به «زاغی» گذشته از ترادف کلی زاغ و کلاغ، بر این قیاس استوار است که زاغی مانند حسنی و اکبری در قصه‌ها و مثل‌های عامیانۀ فارسی، نامی است درخورتر و برازنده‌تر برای قهرمان آن نوع قصه‌ای که هیوز در نظر داشته است. همچنین پیرنگ موردبحث همان پیرنگ کلی همۀ قصه‌های عامیانه است که در آنها قهرمان به جستجو یا طلب چیزی می‌رود، ماجراهایی را از سر می‌گذراند و با مخاطراتی دست و پنجه نرم می‌کند و دست آخر به ثروت، زوج آرمانی، پادشاهی و قدرت یا همۀ اینها با هم دست می‌یابد. در این مجموعه نیز زاغی پس از تکوین، ماجراها و خطرات گوناگونی را تجربه می‌کند، با درد آشنا می‌شود، با پدیده‌ها و اشخاص گوناگون روبرو می‌شود و برای بعضی از اینها ترانه‌هایی می‌سراید و ضمنا مرتکب اشتباهاتی احمقانه و بچه‌گانه می‌شود.