تهران، خیابان آشیخ هادی

کتاب تهران، خیابان آشیخ هادی نامه‌نگاری های میان «شاملو» و «پاشایی»، مربوط به ایامی است که شاملو در خارج از کشور به سر می‌برده است. «از صبح توی اتاق کار من که جلوی خانه است و به معبر نگاه می کند، می نشینیم؛ ظاهراً هر دو سرگرم کارهایمان هستیم، به همدیگر چیزی نمی گوییم و به روی هم نمی آوریم، اما هر دوی مان زیر چشمی مراقب خیابانیم که چه موقع جیپ اداره ی پست می رسد…» آنچه آمد بخشی از نامه احمد شاملو به ع. پاشایی از آمریکاست، در زمانی که هنوز نامه نگاری مهم ترین وسیله برای ارتباط با دوستان و آشنایان بود و رسیدن هر نامه، به خصوص برای افرادی که از نزدیکانشان دورافتاده بودند، بسیار خوشحال کننده و شوق انگیز به شمار می آمد. البته این حس و حال مطبوع، برای نسل امروز تجربه ای درک نشدنی محسوب می شود، به خصوص وقتی با تلفن همراهی در جیب، هر لحظه که اراده کنی می توانی با هرکس که بخواهی در قاره ای دیگر سخن بگویی (حتی به شکل تصویری) و یا پیام مکتوب خود را با یک کلیک، در کسری از ثانیه راهی آن سوی مرزها کنی و… با این احوال بدیهی ست انتشار کتاب هایی از سنخ کتاب «تهران، خیابان آشیخ هادی» برای چهره هایی که به نسل امروز یا نسل های بعد تعلق دارند، منتفی است. بخش عمده نامه ها به نیمه دوم دهه ی ۵۰ که شاملو به دلایل سیاسی کشور را ترک کرده برمی گردد. بخشی هم حاصل نامه نگاری های آن ها در سال های پس از انقلاب است، در زمانی که شاملو برای درمان بیماری یا سخنرانی در دانشگاه های مختلف به خارج از ایران سفر کرده است. «پاشایی» در توضیح نامه های منتشر شده آورده است: «در همه جای دنیا مرسوم است که نامه های به جامانده از چهره های سرشناس و محبوب بعد از مرگشان در اختیار عموم قرار بگیرد، این نامه ها هم با همین منظور منتشر می شوند. نامه هایی که می توانند گوشه هایی از زندگی و دغدغه های شاعر را نشان بدهند. این نامه ها همگی حال وهوایی این چنینی دارند، نامه هایی هستند که شاملو بیشترشان را وقتی در سفر بود برای من نوشته است و کمابیش همه ی نامه ها به زندگی روزمره ی او و دغدغه هایش می پردازند و وجه ادبی ندارند.»