اتول‌نامه (فرهنگ ماشین‌نوشته‌ها در ایران)

کتاب «اتول‌نامه» به ادبیات و جملات قصار نوشته شده بر روی ماشین‌ها می‌پردازد. داستان از آنجا آغاز شد که صدها سال ساربانان در سفرهای طولانی و سختِ خویش و در تنهایی و غربت چندماهه و گاه چندساله زیر لب زمزمه می‌‌کردند و گاه به آواز می‌خواندند تجربه‌های نغز و شیرین، گفته‌های پندآموزِ دیرین و دلتنگی‌ها و غصه های غم‌آگین را و شترهای سماعی که به این زمزمه‌‌ها عادت داشتند پشتِ سر ساربان می‌رفتند. این روایت سینه‌به‌سینه و نسل‌به‌نسل منتقل شد تا قریب به یک‌صد و ده ‌سال قبل «اتول‌» یعنی همان «اتومبیل» به سرزمین ایران نیز راه پیدا کرد و فصل جدید از ادبیات سفر ورق خورد…
سراینده اتول‌نامه یک نفر نیست بلکه هزاران نفر مرد سخت‌کوش و پرطاقت و سرد و گرم چشیده‌ی روزگار، خاطرات و آموخته‌های سال عزیز عمر را بر اُتول‌هایشان نگاشته اند تا داستانی که بسیار دوستش می‌دارند پدید آید. این مردان ساده و بی‌پیرانه که از شهر و دیار گریزان و رفیق جاده و همدم اتول نامه‌اند هر روز پاره‌های نو بر این داستان می‌افزایند تا شیرین و شیرین‌تر شود و کتاب زندگی بر پس و پیش اُتول‌‌ها نقش بندد و …حرفه‌ی رانندگی بیش از هر حرفه‌ی دیگری با دشواری، خطر، غُربت و تنهایی همراه است. رانندگان، خوب می‌دانند که در این مسیر سخت، هیچ همراه و پشتیبانی و هیچ فریادرسی چون خداوند قادر متعال وجود ندارد؛ همو که تنها معبود یکتاست که هر زمان بنده اراده کند، درهای آستانش را می‌گشاید و او را می‌پذیرد، به سخنان و درخواست‌هایش گوش فرا‌ می‌دهد و به فریادش می‌رسد؛ حتی اگر بنده‌اش گنه‌کار باشد و هزاران‌بار توبه کند، باز هم در می‌گشاید و بنده را می‌پذیرد.
دیدم همه‌جا بر در و دیوار حریمت
جایی ننوشته‌ست گنه‌کار نیاید
کدام دوست وفاداری مانند خداوند و کدام یار و همراهی ماند اوست که در همه‌حال و همه وقت شاهد و ناظر و کردار بندگان و یار و یاور آنها باشد و هر وقت بخوانندش پاسخ گوید؟ و کدام خواست و ادراه‌ی پرودگار است که همه‌ی عالم هستی و هر آنچه در آن هست به ادراه و قدرت او پابرجاست؟