محمود زنده‌رودی

محمود زنده‌رودی ملقب به زنده از نقاشان نسل سقاخانه‌ای می‌باشد. دیگر ویژگی آثار او خوش نویسی در نقاشی‌هایش است. حروف برای او در غالب فرم وشکل است. اکثر متریال کار زنده رودی مواد بازیافتی مثل تکه‌های روزنامه و پاره‌های کتاب و مقوا است و محیط زیست برای او اهمیت پیدا می کند و با استفاده از کاغذ دست ساز،  مهر، کلیشه، اعداد و حروف و تکرار آن‌ها سعی در به وجود آوردن روشی نو در هنرهای تجسمی ایران دارد.  او حتی از این روش برای نمایشگاه دیگری که در آن تعدادی لباس به نمایش درآورده بود نیز استفاده کرد. در آثارش به عنصر آب، خاک، باد، و آتش مورد توجه نشان می دهد. او سال ها به روزنامه نگاری مشغول بوده و بسیار این شغل را تاثیر گذار بر آثارش می داند. زنده رودی مجموعه هفت پیکر خود را به موزه هنرهای معاصر هدیه کرده است. محمود زنده‌رودی تاکنون درنمایشگاه ها و حراج های بسیاری شرکت داشته است و آثارش در موزه‌های متعددی نگهداری می‌شود. او اغلب در پیوند با مکتب سقاخانه و با نقاشی‌خط‌هایش شناخته می‌شود. زنده‌رودی در سال 1322 در کرج به دنیا آمد و تحت تاثیر هنردوستی مادر به هنر گرایش پیدا کرد. نوزده‌ساله بود که با نقاشی‌خط‌هایش در دومین دوسالانه‌ی تهران حضور پیدا کرد. اولین نمایشگاه انفرادی‌ او در سال 1345در نگارخانه‌ی تهران برگزار شد و چهارسال پس از آن در نمایشگاه بین‌المللی تهران شرکت کرد. زنده‌رودی همزمان با انقلاب57 ایران را به مقصد جنوب فرانسه ترک کرد و در آنجا اقامت گزید و خودش را وقف نقاشی کرد. او در آثارش از شیوه‌های مرسوم سقاخانه‌ای‌ها نظیر مُهر زدن، کلیشه، حکاکی و خوشنویسی بهره می‌گیرد اما برخی تکنیک‌های او مختص به خودش و متمایز از این جریان هستند. اغلب دستاوردهای تکنیکی زنده‌رودی حاصل نیمه‌ی دوم حیات هنری او در خارج از کشور است. به ویژه پس از سال 67 زنده‌رودی در زمینه‌ی کار با مواد، تکنیک و بیان دست به تجربه‌های جدیدی زد. در برخی از آثارش مواد پست و دورریختنی همچون تکه‌های روزنامه، بریده‌ی مقواهای بسته‌بندی، تکه‌‌های آگهی‌ها و پوستر‌ها، اوراق کتاب‌، تشتک بطری‌های نوشابه و حتی سیب‌زمینی خشک شده را با استفاده از منطق کولاژ کنار هم نشاند.