محمدحسین شیرازی (گلستان هنر ۱۳)

محمدحسین شیرازی از معدود خوشنویسانی است که در انجامه‌ نسخه‌ها، نکات و توضیحات بسیاری درباره خود ارائه کرده‌است و به‌یقین می‌دانسته که بهترین و ماندگارترین محل برای بیان افکار و احساسات، چنین صفحه‌ای از روزگار است. از نثر‌هایی که در انجامه‌ی نسخه‌های گوناگون که گاه چند صفحه را در برمی‌گیرد، به‌راحتی می‌توان دریافت قلم جذابی دارد و افزون بر ادب فارسی، در ادب عرب نیز تبحر و تسلط لازم برای یک هنرمند را داراست. وی از بهترین خوشنویسان قرن سیزدهم ه ق و ازجمله معدود نستعلیق‌نویسانی است که خطوط مختلف را از شش دانگ جلی (بسیار درشت) تا کتابت خفی و غبار (بسیار ریز) به خوبی می‌نوشته‌است. او احتمالا حدود سال۱۲۲۰ ه ق در شیراز متولد شده و بنا به نوشته خود درایام جوانی پس از اینکه خطش سرو سامانی یافت در تهران به فعالیت پرداخت وتوسط یکی از خاصان دربار به حضور ناصرالدین شاه رسیده وصفحه‌هایی از مثنوی مولوی را که در حال کتابت بوده به شاه عرضه داشت ٬شاه نیز از هنر وی تمجید و او را به تکمیل ان کتاب مامور می‌کند. یکی از قدیمی‌ترین اثار بر جای مانده از خط ناخنی متعلق به وی محمدحسین شیرازی است که در تاریخ ۱۲۷۹ق خلق گردیده و در جلد دوم کتاب (مرقع رنگین) به چاپ رسیده. اصل این اثر در موزه کاخ گلستان نگهداری می‌شود. نسخه ٔ شش دفتر مثنوی که برای ناصرالدین شاه کتابت کرده یکی از نفیس‌ترین آثار به خط نستعلیق است. وی تا زمان جلوس مظفرالدین شاه نیز از کتّاب سرکاری بوده و در کتابی که به امر مظفرالدین شاه کتابت کرده «کاتب الحضرةالسلطانی، مستوفی دیوان اعلی» رقم کرده‌است. نسخه کامل از (نگارستان جامی )با کتابت فاخر نستعلیق با رقم محمد حسین شیرازی سنه ۱۲۷۹ق. کتابت شعر بر روی یکی از درب شاهچراغ که هم‌اکنون در موزه شاهچراغ نگهداری می‌شود. درتاریخ ۱۲۵۱ خورشیدی. آثار او تا تاریخ ۱۳۱۶ نیز دیده شده و پس از آن معلوم نشد تا چه زمانی می‌زیسته‌است.