چنگیزخان

چنگیزخان شاید اثرگذارترین مرد هزاره دوم بود. گرچه اغلب او را فردی خون‌ریز، غارتگر و دشمن بزرگ اسلام دانسته‌اند، تأثیر تعیین‌کننده‌اش بر تاریخ جهان اسلام را نمی‌توان انکار کرد. نویسنده در کتاب حاضر تأکید می‌ورزد که تأثیر سازنده چنگیزخان بر جهان اسلام، صرف‌نظر از انهدام و کشتارها نیز چشمگیر است. این کتاب اثری آموزنده و دورنگر است که تصویری بدیع و تفکربرانگیز از یکی از چهره‌های برجسته تاریخ به دست می‌دهد. چنگیزخان (بین سال‌های ۱۱۵۵ تا ۱۱۶۲–۱۲۲۷)، با نام اصلی تموچین، خان مغول و سردار جنگی بود که قبایل مغول را متحد ساخت و با فتح بخش‌های وسیعی از آسیا شامل چین، روسیه، ایران و همچنین اروپای شرقی، امپراتوری مغول را پایه‌گذاری کرد. او پدربزرگ قوبلای خان اولین امپراتور از سلسله یوان در چین و همچنین هولاکو خان، نخستین ایلخان ایران بود. آسیای مرکزی تا قبل از قرن ۱۳ میلادی محل زندگی اقوام چادرنشین فراوانی بود که از جمله آن‌ها سکاها، هونها، آوارها، ترکان و غیره بودند اما تا این عهد، کم‌تر کسی مغولها را یک قدرت جدی به حساب می‌آورد. آن‌ها قبیله‌ای ناشناخته در دشت‌های دورافتاده منطقه بودند و پیش‌بینی اینکه روزی فاتح وسیع‌ترین امپراتوری پیوسته تاریخ خواهند شد، کار ساده‌ای نبود. مطابق افسانه‌های مغولی، از آمیزش یک گرگ خاکستری-آبی با یک گوزن زرد، اولین انسان ذکور زاده شد که باتاچی‌خان نام داشت. یازده نسل بعد، دوبون و همسرش الانِ زیبا صاحب دو پسر شدند. دوبون درگذشت و بعد از مرگ او، الان سه پسر دیگر زایید؛ پسرانی که پدرشان موجودی مرموز «به زردی خورشید» بود. پنج پسر دوبون – که ۳ تا از آن‌ها از نسل پدری خداگون بودند – به بزرگسالی که رسیدند، هر کدام قبیله خود را ساختند و این پنج قبیله در کنار هم، قبیله بزرگ‌تر مغول را تشکیل می‌دادند. جوان‌ترین پسر، بودونچار، قبیله بورجیگین را تأسیس کرد که چنگیزخان به همین قبیله تعلق داشت.