آنگاه ۱ (کافه و کافه‌نشینی) مجله‌ای فرهنگی هنری است که هر شماره‌ٔ آن به یک موضوع اختصاص دارد. چرا آنگاه، چرا کافه؟ نمی‌خواهم به‌سیاق سرمقاله‌های بسیاری که خوانده نمی‌شوند قلمبه‌سلمبه بنویسم، اگر آنگاه در دست شماست، یعنی از مصائب و مشکلات انتشار نخستین شماره جان سالم به‌در برده‌ایم. کوتاه سخن، در روزگاری که نشریات کاغذی کم‌رونق شده‌اند و پیرانِ کارآزموده جوانِ خام را به هزار دلیل از این راه برحذر می‌دارند، یک لیلی کافی بود تا مجنون باشیم. آنگاه مجله‌ای است که خود را در قفسه‌های کتابخانه می‌بیند و فکر می‌کند قرار است آرشیو شود؛ دوماهنامه‌ای که رسالتی میان مجله و کتاب برای خود قائل است؛ می‌خواهد تجربه و دانش گذشتگانی چون کتاب هفته، اندیشه و هنر و … را در راهی نو به‌کار بندد و اثبات کند که «خواستن، توانستن است» و هنوز مجله‌ی خوب خواننده دارد. قصد ما این است که در هر شماره به موضوعی خاص بپردازیم و یک موضوع را از منظرهای گوناگون نظاره کنیم؛ نخستین شماره‌ی آنگاه به «کافه و کافه‌نشینی» و شماره‌های آینده به «کانون پرورش فکری»، «پیکان»، «لاله‌زار» و «دماوند» اختصاص دارد؛ موضوع‌هایی که به گذشته تعلق دارند، اما اثرشان تا امروز هست و بر خاطره‌هایمان سایه انداخته‌اند. قصد ما این است که از زاویه‌‌ای متفاوت به پدیده‌ها نگاه کنیم. چرا کافه؟ چرا کافه‌نشینی؟ کافه، قهوه‌خانه یا هر پاتوق دیگری، محلی برای ارتباط است و شاید نوشیدن یک فنجان چای یا قهوه فقط بهانه‌‌اش باشد. ارتباط‌هایی با کیفیت‌های متفاوت و روایت‌های گوناگون از حرف‌ها و بحث‌ها و جدل‌ها و کتاب‌خواندن‌ها. این‌ها را باید از صندلی‌های لهستانی کافه نادری پرسید، از نیمکت‌های کافه شوکا، صندلی‌های فلزی آش‌فروشی نیکوصفت، تخت‌های مفروش درکه و دربند، پله‌های سنگی دانشکده‌ی هنرهای زیبا و دانشکده‌ی حقوق و بسیاری مکان‌های دیگر. این‌ها بیش از هر مکانی آدم‌ها را با ترس‌ها و دلهره‌ها و امیدهایشان دیده‌اند، آنگاه ۱ (کافه و کافه‌نشینی) روایتی از کافه‌ها و صندلی‌هاست.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.