طبقه‌بندی قصه‌های ایرانی

کتاب طبقه‌بندی قصه‌های ایرانی بحث می‌کند که قصه نمودار فرهنگ هر قوم و ملتی است که ارزش های سنتی و زمینه های فرهنگی و روان شناختی و همچنین حوادث و سوانح اجتماعی جدید در آن انعکاس پیدا می کند. تحقیق و مطالعۀ قصه های هر یک از ملل سبب برداشت هایی از زندگی آن ملت و قوم می شود که پایۀ شکل گیری قصه هاست. و همچنین به کشف روابط بین فرهنگ ها کمک می کند. سرزمین ایران نیز با سابقۀ باستانی و کهن از دیرباز به عنوان حلقۀ اتصال مهم بین منطقۀ فرهنگی هندوستان کهن و فرهنگ های فخیم کشورهای مدیترانه به دنیای علم شناسانده شده است. مولف در کتاب طبقه‌بندی قصه‌های ایرانی با استفاده از روش ابتکاری منظمی که در مغرب زمین ایجاد شده و با مصالح حکایی که همه به زبان فارسی است به طبقه بندی قصه های عامیانۀ این سرزمین پرداخته است. «قصه های مربوط به حیوانات«، »قصه های به معنی اخص«، »قصه های سحر و جادویی»، «قصه های مربوط به اولیاء و شخصیت های تاریخی و ماجراهای باورنکردنی»، «قصه های مانند داستان کوتاه«، »قصه های دیو ابله«، »قصه های شوخی» و «قصه های زنجیره ای» طبقه بندی قصه های ایرانی در این اثر است. اصطلاح تحقیق در قصه به وسیع‌ترین مفهوم آن عبارت است از اشتغال علمی به آنچه از طرف آدمیان حکایت می‌شود: از اسطوره و افسانه گرفته تا روایات قدیمی پهلوانی، قصه‌های مربوط به جانوران، نکاتی از زندگی مقدسین و شخصیت‌های تاریخی، لطیفه و شوخی و حتی گزارش‌هایی از ماجراهای زندگی روزانه. در این کتاب قصه‌های ایرانی و خصوصیات زبانی آنها بازگو شده و در طبقه‌بندی این قصه‌ها با توجه به جنبه‌های مختلف بررسی شده است. در پیوست کتاب نیز به قصه‌های برگرفته از آثار ادبی اشاره شده است. اولریش مارزلف ایرانی‌شناس آلمانی است و از اعضای ارشد کمیته ویرایشگر دانشنامه افسانه‌هاست که مرکز تحقیق و چاپ در انجمن آکادمی علوم گوتیگن بین سال‌های ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۵ است. در سال ۲۰۱۶ او رهبری پروژه تحقیقاتی «خاور با ما: روایت‌های جهان اسلام در سنت‌های شفاهی اروپایی» را به عهده گرفت